تا انسان بدنیا امده همینطور بیماریها با این بشر بوده ، که  به دنبال درمان خود بوده لذا کسانی که حاذق و علم فراست داشتند ، او را حکیم یا طبیب مینامیند .

جز این واقعیت که بقراط در کوس یا خیوس (از جزایر یونان ) احتمالاً در حدود اواسط قرن پنجم پیش از میلاد به دنیا آمده، چنین وقایع تاریخی همانطور که در مورد آناکسیماندر در اختیار داریم، به طور کلی چندان مبهم‌اند که ندرتاً قابل ذکر است.

بسیاری از آنچه که به بقراط نسبت داده شده در مجموعه آثار بقراط آمده که شامل 60 تا 70 متن پزشکی است که در اواخر قرن پنج و اوایل قرن چهار قبل از میلاد مسیح، نوشته شده است. اگرچه به طور کلی تصور می‌شود که خود بقراط نمی‌توانسته بسیاری از این آثار را نوشته باشد و دلیل این موضوع دلیل این است که جزئیات دقیق در مورد حیات و دستاوردهایش ناشناخته باقی مانده‌اند. با توجه به این که این متن‌ها در طول یک قرن نوشته شده و از لحاظ شیوه و بحث‌ها بسیار متفاوت‌اند، تصور می‌شود از کتابخانه مدرسه طب کوس به دست آمده‌اند که در وهله اول خود بقراط آنها را گردآوری کرده که بعدها آنها را به وی نسبت داده‌اند. بقراط که توسط ارسطو «حکیم کبیر» لقب گرفته امروزه بیشتر به عنوان «پدر علم طب» شناخته می‌شود. بی‌شک علیرغم این که جزئیات واقعی اندکی در مورد زندگی بقراط در دست است، او به استقرار سنگ بنای علم طب کمک کرده و به طور گسترده‌ای در گسترش و تکوین آتی آن حتی تا امروز تأثیر نهاده است.

رویکردی بر خرد متعارف

در نزد بقراط بیماری و درمان آن به طور کلی ناشی از زمین‌اند. او خرافات را کنار نهاد و در مشاهدات خاصی بر تحلیل و ثبت نشانگان و مجاری بیماری‌ها تمرکز کرد. تشخیص بیماری در رویکرد طبی بقراط یکی از اصول مهم به شمار می‌آید که با توجه به امکان پیش‌گیری از شرایطی که در آینده منجر به بروز مشکلات در اولین مرحله شده‌اند، صورت می‌گیرد. اما، پیشرفت درمان‌ها یا داروهای ساختگی از اهمیت چندانی برخوردار نبودند، از نظر بقراط آنچه را از طبیعت آمده باید خود طبیعت درمان کند. بنابراین، استراحت، مراعات رژیم غذایی سالم، ورزش، مراعات بهداشت و هوای پاک برای درمان و جلوگیری از بیماری‌ها تجویز می‌شد. بقراط معتقد بود پیاده‌روی بهترین داروی انسان است.

پزشکی همراه همیشگی انسان در طول زندگی اوست. از آنجائی که درد و رنج بخش و جزئی از زندگی بشر است، بنابراین همواره به دنبال درمان آن­ها بوده و هست. مردم ایران، یونان، چاد، آشور، مصر و تمامی تمدن­های اولیه بشری اطلاعاتی در مورد طبابت داشته­ اند و در هر صورت گاهی مانند راهبه­ ها عمل می­کردند. بقراط توانست خرافه پرستی و افکار معبدی را از علم پزشکی جدا کند. وی با دلیل ثابت کرد که مرگ و زندگی بر اساس نظم عالم هستی اتفاق می­افتد و او با یقین وجدان خاص و برخی موضوعات اجتماعی قسم­نامه بقراطی را تنظیم نمود که عهدنامه مهمّی است.

مهمترین دوره­ های مختلف طبابت و تجویز دارو در ایران عبارتند از:

1 – هخامنشیان                    2 – ساسانیان                            3 – اسلامی

استاد رضا ربانی