در کتب مختلف ترکیبات بسـیار گسـترده‌ای از آملـه ذکـر شده است که هر یک کـاربردی دارد و بـرای بیمـاری ویـژه‌ای اختصاصی است که به برخی از مهم‌ترین آن‌ها اشاره می‌شود:

1 اطریفل

اختلافات جزئی درمـورد اصـل و ریشـه ایـن دارو وجـود دارد، برخی از جملـه محمـود سـنجرى گفتـه کـه اطریفل 5 جزء است و آن هلیله کابلى و هلیله زرد و هلیله سیاه و بلیله و آمله است و بعضـى اطبا معتقدند که اطریفل یعنى سه میوه که هلیله و بلیله و آمله باشند.

2 شیرآملج

بیشـتر اطبـا شـیرآمله را آملـه مقشـر (پوست کنده) و بی‌دانه‌ای می‌دانند که به جهت کاهش قوه قـبض و اصـلاح آن دو تا سه مرتبه در شـیر گـاو خیسـانده و در نهایـت شسـته و خشک شـده اسـت. آن را آملـه پـرورده نیـز می‌نامند. شیر آمله بیشتر در مفرحـات استفاده می‌شود و آمله غیرپرورده در شیر در اطریفلات کـاربرد بیشتری دارد.

3 مربای آمله

مقوى قلب و معده و دماغ است. مانع صعود بخارات از معده به سـر شـده، قـدرت یـادگیری را افزایش می‌دهد و ملین شکم است.

روش تهیـه:

• آملـه‌هـای رسیده و درشت را انتخاب کرده و آن را سوراخ سوراخ کرده و سپس آن را خـوب شسـته و در آب می‌‌پزند.
• سپس آن را خشک کرده با شربت شکر سفید یا عسل که غلیظ نباشد به قوام می‌آورند.
• پس از خنـک شـدن در ظروف چینی یا شیشه‌ای نگهداری می‌کننـد.
• پـس از یـک هفته اگر باز هم رطوبتی از آن‌ها خارج شده و باعـث رقیـق شـدن شیرابه شده باشد مجدد حرارت می‌دهند تا غلیظ شود.
• قبـل از مصرف نیز 1 تا 2 عدد را با گلاب شسته به تنهـایی یـا در کنـار ادویه مناسب مثل طباشـیر، مصـطکی، هـل و گشـنیز مصـرف می‌کنند.

4 جوارش آمله

جهت تقویت معده (رفع سوء هاضمه و رفلاکس) و کبـد و رفـع خفقان استفاده می‌شود و منافع بسیار دارد.

اجزاء فرآورده: میوه آمله، گلسرخ، عسل

نحوه اثر دارو از دید طب سنتی: قبض، تقویت معده و کبد و قلب، تلیین، اخراج سودا، حفظ اخلاط از تعفن، عملکرد مسهل بلغم رقیق به عصر.

منع مصرف: انواع تب‌ها، قولنج(متناظر با انسدادهای روده)

دستور مصرف: برای جلوگیری از بخارات، پس از هر وعده غذا دو قاشق چای‌خوری میل شود. برای تقویت جهاز هاضمه پانزده تا سی دقیقه پیش از صبحانه و شب قبل خواب یک قاشق مرباخوری میل شود.

تداخلات دارویی: به دلیل تشدید لینت مزاج با داروهای شیمیایی مسهل و ملین هم زمان مصرف نشود.

5) روغن آمله

موى را سـیاه کنـد و قـوى بگردانـد؛ در «الابنیه» اشارت شده؛ «آمله، بن موی را سخت گرداند.» (ابومنصور هروی، 1346: 16)

طرز تهیه:

آمله رسیده بی ریشه بدون دانه و پوست کنده، بـرگ مـورد و پوسـت ریشـه صـنوبر را مساوى کوبیده و در آب می‌پزند تا خوب پخته شود و صاف می‌کننـد و نصف آن روغن کنجد اضافه کرده و می‌جوشانند تـا روغـن بماند.

میزان مصرف آمله

در طب سنتی مصرف جـرم از نـه گـرم تـا پـانزده گـرم و جوشانده آن تا 30 گرم ذکر شده است. البته ممکن است تـأثیر دارو و در نتیجه میزان مصـرف آن در افـراد امـروزی متفـاوت باشد و همچنین باید متناسب با خصوصیات مزاجی فرد تنظـیم شود.

• مطالعات بالینی برای پشتیبانی از دوز مصـرف وجـود ندارد.
• دوز 3 تا 6 گرم در روز پودر آمله از دوز 1 گرم در روز ویتــامین C تخمــین زده شــده اســت و در فارماکوپــه یونــانی دپارتمان آیوش هندوستان، میزان مصرف 3 تا 5 گرم ذکر شـده  است.

عوارض جانبی

مصـرف زیـاد، خودسرانه و نابه جای آمله:

• مضـر طحـال و مصـلح آن عسـل و سـنبل اسـت.
• ایجادکننده قولنج و مصلح آن روغن بادام شیرین است.
• در افراد سردمزاج بهتر است با عسل یا دارچـین یا مصطکی مصرف شود.
• اطلاعات کافی در زمینه بی‌خطری و اثرات در بارداری و شیردهی وجود ندارد و در این دوران بهتر است بااحتیاط و مشورت پزشک، صورت گیرد.