توضیحات تکمیلی

مشخصات ظاهری : گیاهی است چند ساله، بدون ساقه‌ی اصلی و دارای ریزومی (ساقه‌ی زیرزمینی) خزنده همراه با ریشه‌های باریک و ظریف می‌باشد. برگ‌های آن سبز دائمی، کمی معطر با طعمی گس و کمی تلخ، دارای بریدگی‌های عمیق و منتهی به دمبرگی دراز، نازک، سیاه و شبیه تار مو به رنگ قهوه‌ای تیره می‌باشند که از ریزوم گیاه خارج می‌شوند. اعضای تولید مثل این گیاه به صورت هاگینه در کناره‌های برگچه‌های متعلق به برگ‌های زایا ظاهر می‌شوند. در هر یک از هاگینه‌های آن نیز چندین هاگدان جای دارد. در نواحی معتدله گرم و مرطوب اغلب کشورها و در ایران بیشتر در استان‌های گلستان، لرستان، خوزستان، سمنان و بلوچستان انتشار دارد. در ضمن پرسیاوشان گونه‌های مفید دیگری نیز دارد که در ایران نمی‌رویند. نام‌های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، پرسیاوش، شعر الخنازیر، شعر الجن، کزبرة البئر، ساق الاسود، شعر الجبال و شعر العرض نامیده شده است.  بخش مصرف تمام قسمت گیاه ، نحووه مصرف معمولاً به صورت دم کرده استفاده می‌کنند و در طب سنتی برای درمان بیماری‌ها نحوه و مقدار مصرف آن را پزشک تشخیص داده و تجویز می‌کند.طبیعت آن معتدل مایل به گرمی و کمی خشک است.

نام علمی : Adiantum capillus veneris L.، نام فرانسه Adiante cheveu de Venus و نام انگلیسی آن Maidenhair fern می‌باشد.

ترکیبات شیمیایی : یک ماده‌ی تلخ به نام کاپیلارین، تانن، اسانس، موسیلاژ، قند، لعاب، اسید گالیک و ساپونین در آن تشخیص داده شده است.

خواص

خلط ‌آور و نرم کننده سینه می‌باشد. در ضمن برای برونشیت، گریپ، نزله‌های ششی حاد و مزمن، آسم، سرفه، تب، نفس‌تنگی، گلودرد، سینه درد و زکام نیز مفید است. جوشانده آن به صورت استنشاق باز کننده گرفتگی مجاری بینی و در استعمال خارجی ضد شوره سر و تقویت کننده مو می‌باشد.

نکته : پرسیاوش اثر درمانی قوی در درمان بیماری‌های افراد بالغ ندارد و بیشتر اثر آن در مداوای اطفال است.

منع مصرف : به دلیل خواص ضدبارداری پر سیاوشان، زنان باردار نمی توانند از آن استفاده کنند.

مصرف بیش از اندازه ی پرسیاوشان باعث استفراغ می شود.

مصرف بیش از حدّ عصاره ی پرسیاوشان می تواند باعث ضعف عضلانی، کما و حتی آسیب به چشم شود.

پر سیاوشان همچنین دارای مضراتی بر روی طحال (غیر از نوع قرمز آن) می باشد